Prince, de meester en het fortuin van Candy
Voordat wij afspraken op een mooie lentedag een bezoekje te brengen aan de Amstel, waarschuwde de vrouw des huizes ons dat wij toch zeker vier hoge trappen zouden moeten betreden. Bijna laconiek reagerend dat wij wel wat gewend zijn, toch maar mijn schoonvader gebeld die wel houdt van een uitdaging en bovendien al jaren prima reisgezelschap is. Aangekomen en geparkeerd - niet zelden een heldendaad in de grote steden van nu - werden we zeer hartelijk ontvangen. Na een korte inspectie van de platen die meer dan interessant uitwaaierden van klassieke rock tot ballet en film- en die derhalve met genoegen als geheel door ons konden worden overgenomen -, was het tijd om plaats voor de zitjes in deze puike huiskamer. Wat eigenaren bevestigden waren 'lifespan' carrières in film en dans en niet alleen in ons land maar ook daarbuiten. Eenmaal op toeren bleek de man des huizes veel verfijning en initiatief aan de dag te hebben gelegd om zijn tv- en filmwerk van de juiste zogenaamde muziek 'scores' te voorzien. Dit bracht ons bij zijn prachtige ontmoeting met Dave Stewart (wederhelft van Eurythmics) en hoe hij hem mee kreeg om een belangrijke soundtrack te schrijven. Dit op zich was al prachtig om te horen, maar hoe zijn film en het nummer 'Lily was here' hem uiteindelijk bij Candy Dulfer lieten uitkomen was werkelijk een magistraal stukje muziekachtergrond waarvan weinigen eerder zullen hebben gehoord en tevens een geweldig bewijs van hoe verschillende professies kunnen versmelten tot buitengewone prestaties, enthousiasme en het beste dat artiesten ook op intermenselijk vlak betonen!
"When I want sax, I call Candy"
Het mag als bekend verondersteld worden dat Candy de New Power Generation aanvulde, de begeleidingsband van Prince. Maar natuurlijk wel een paar jaar na de hit 'Lily was here'. Prince, heel toevallig ook de huisartiest van de heer des huizes bij een andere recentelijke aankoop, welke draaide om een prachtig oeuvre jazz platen uit handen van een (inmiddels overleden) man die er in zijn rijke leven een brede interesse op nahield die met reizen en het verzamelen van wereldmuziek en vogelgeluiden verder reikte dan jazz alleen. Op een van de platen - de prachtige "Our man in Paris" van de boomlange tenor saxofonist Dexter Gordon vinden we de namen van leerlingen van één van zijn bovenbouw klassen. De man gaf les in klassieke talen, Engels en geschiedenis in een Zuidelijke grote stad en hij moet verguld geweest zijn met deze geste van zijn leerlingen. Dat Dexter Gordon bekend stond om sigaretten als centrale thema op zijn hoezen, was blijkbaar in die tijd van de jaren zeventig en zelfs voor ons als niet-rokers allerminst een zorg!